Her verhaal van Yara, deel 2

Ik ben een week in het ziekenhuis gebleven, maar ben toen toch naar huis gegaan omdat Boris zoveel om me vroeg en wel heel graag zijn mama weer thuis wilde hebben. Dus met toch wel veel pijn in mijn hart ging ik naar huis met een lege buik en lege handen en bleef ons kleine poppedotje "alleen" achter in het ziekenhuis. Het gaf mij heel veel troost dat de verpleegkundigen zo ontzettend lief waren allemaal en zo goed voor ons kleine meisje zorgde. Alle zusters, doktoren noem maar op ze werken daar met zoveel passie voor hun werk. En dat merk je aan alles!

Thuis aangekomen voelt het vooral erg dubbel, soms voelt het als een nare droom waaruit je wakker geschrokken bent. En het andere moment heb je het gevoel alsof je tussen je 2 kinderen een keuze hebt moeten maken.
Wat natuurlijk geheel tussen je oren zit, want Yara kreeg de beste zorg die ze nodig had in het ziekenhuis. Maar toch spreekt je hoofd je hart dan tegen.

Doordat Yara met een keizersnede is bevallen mocht ik zelf 6 weken geen auto rijden gelukkig kreeg ik hulp in overvloed met mensen die me met alles wilde helpen. Zo dankbaar voor al mijn lieve familie en vrienden! Zo maakte ik een planning zodat alles goed kon verlopen. Iedere dag zat ik in het ziekenhuis, kolven, buidelen, Yara verzorgen. Mijn herstel van de keizersnede verliep gelukkig voorspoedig waardoor ik des te beter voor Yara kon zorgen.

Op donderdag 6 april mocht ze van de monitor. Alles waarop we Yara konden controleren waren we ineens kwijt, we waren blij maar toch was het ook wel erg spannend!
De volgende dag ging alles nog steeds super goed en toen mocht je al naar de babykamer en hebben we de monitoren voorgoed uitgezwaaid! Alleen de sonde is haar neusje had ze nog, ze dronk al regelmatig zelf uit een flesje maar nog niet genoeg zodat de sonde eruit mocht. Al snel dronk ze zelfstandig haar flesjes en mocht dus ook haar sonde eruit.
En op eerste paasdag mocht ze dan eindelijk naar huis. Eindelijk compleet naar huis!

Zo klein en zo spannend haar start was, zo goed ging het de tijd die daarop volgde. Het was vooral voor onszelf moeilijk om alles een plekje te geven en te verwerken wat we allemaal meegemaakt hadden. Maar omdat Yara zo goed vooruitging, deed dat ons ook veel goed. Boris is zo'n ontzettende lieve grote broer! En zorgt goed voor zijn zusje.

Het eerste jaar was het even afwachten hoe ze zou gaan ontwikkelen en groeien. Ze was en is natuurlijk nog steeds aan de lichte kant maar voor de rest ontwikkelde ze zelfs boven verwachting goed! In de week van haar eerste verjaardag weet ik nog goed dat ik het ontzettend zwaar had, alles kwam weer boven drijven.. Maar vanaf toen heb ik het allemaal wel een beetje een plekje gegeven en het bewijs dat het goed ging met haar was Yara zelf!

Tot op de dag van vandaag gaat het super goed met haar. Ze is een stoere meid, die de oren van je hoofd kletst (netals haar broer) gek is op knutselen en een echt knuffelkontje is waar we ontzettend van genieten! Ook vind ze het heerlijk om samen met mama te gaan paardrijden, achterop de quad mee te rijden bij grote broer Boris en papa te helpen met werken. Vandaag is Yara jarig! En mag ze 4 kaarsjes uitblazen. Hiep hiep hoera lieve schat!