In deel 1 van dit BLOG maak je kennis met Madita, hier volgt deel 2..
Elke dag vond ik het spannender en spannender worden. Ik was zo angstig geworden door de eerdere miskramen. Hierdoor kon ik totaal niet genieten van het idee dat ik zwanger was. Ik probeerde me dan ook niet te "hechten" met het idee, mocht het mis gaan. Met die gedachte dacht ik dat de klap minder hard zal zijn als de vorige keer, heel naïef natuurlijk. Nu achteraf vind ik het heel erg dat ik die gedachtes had op dat moment. Ik voel me hierover soms nog steeds zo ontzetten schuldig.
Gelukkig had ik een lieve vriendin die mij "echt" begreep en waar ik alles aan kwijt kon. Zij zette mij keer op keer met beide benen op de grond. We zaten samen in het fertiliteit traject ieder op een andere manier. Maar toch, het is zo fijn dingen te kunnen delen met iemand die je echt begrijpt en weet wat je de afgelopen jaren hebt moeten doorstaan. Ik wil dan ook iedereen op het hart drukken die in zo'n zelfde situatie zit. Zoek iemand waar mee je kunt praten en die je "echt" begrijpt, op mamaplaats of op een besloten groepen (anoniem). Je hoeft je niet te schamen, je bent niet alleen, ook al voelt dat soms wel zo.
De weken waren voorbij gekropen.. Eindelijk was daar het moment dat we de echo kregen. Met een brok in ons keel liepen we de kamer binnen, zal het dit keer wel goed zijn? De gynaecoloog vroeg hoe het met ons ging. We vonden het zo ontzettend spannend dat we beide meteen vol schoten bij de vraag. Laten we gauw kijken zei de gynaecoloog.
We houden elkaars hand stevig vast, bang op wat komen gaat. Dan opeens is het daar, ik zie de baby en ik zie iets knipperen. Alles zag er goed uit, we konden zelfs al het hartje horen kloppen. We werden overspoeld door onze emoties, we zijn zo ontzettend dankbaar dat alles goed was met de baby. De gynaecoloog feliciteerde ons, ze gaf aan dat we over 2 weken terug mochten komen voor nog een echo. Als alles er dan nog net zo eruit zag, mochten we een verloskundige praktijk gaan zoeken. Door het goede nieuws kon ik mijn angst een klein beetje loslaten.
Die avond gingen we op kraambezoek bij vrienden. Het was laat geworden en bij thuiskomst wilde ik gelijk mijn bed in. Ik was erg moe, op het moment dat ik mij ging omkleden, ging ik nog even gauw naar de wc. Hier kwam ik tot de ontdekking dat ik gebloed had, ik kreeg meteen paniek. Ik schreeuwde naar beneden dat ik veel bloed had verloren, zelf de wc zat onder. Er ging van alles door ons heen, we wisten van ellende niet wat we moesten doen. Het was al laat in de avond, waardoor we de afdeling in het ziekenhuis niet konden bellen om te vragen hoe of wat. Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan, mijn hoofd maakte overuren. Ik heb heel Google afgezocht op bloedverlies en een zwangerschap, wat ik beter niet had kunnen doen met al die horrorverhalen die voorbij kwamen. De angst om opnieuw een kindje te verliezen was zo groot.
De nacht kroop voorbij, om 8:30 heb ik meteen het ziekenhuis gebeld en mijn verhaal gedaan. Gelukkig had ik een lieve assistente aan de telefoon en mocht ik die zelfde dag nog langs komen. Alles zag er goed uit op de echo en ik hoefde mij echt geen zorgen te maken. Bloedverlies in het begin van een zwangerschap komt vaak voor zei de gynaecoloog.
Poef wat was dit spannend zeg ondanks wat de gynaecoloog had gezegd was ik nog niet helemaal gerustgesteld, de angst bleef. We konden nu eindelijk onze ouders het mooiste nieuws vertellen...
We mochten naar een verloskundige praktijk, dit was wel even wennen om niet wekelijks meer naar het ziekenhuis te hoeven maar gewoon een keer in de zoveel tijd naar de verloskundige. Het enige nadeel wel was dat door de Corona, ze bij de verloskundige praktijk strenge regels hanteerden. Partners mochten helaas niet mee, zelfs niet bij de termijn echo. Ik vond dit zo onmenselijk, hoe kun je zoiets bedenken. Gelukkig hebben we de baby samen in het ziekenhuis kunnen bewonderen en was dit niet de eerste keer maar toch.
Toen de termijn echo achter de rug was en de 12 weken aangebroken waren. Durfde we het langzaamaan aan met iedereen te delen.
Ik bleef me ondanks alles toch onzeker voelen, ik durfde nog steeds niet echt te "genieten" en me te hechten aan het leven in mijn buik. De angst zat er zo diep in door mijn miskramen dat ik zo bang was om dit kindje ook te verliezen. Rond 16 weken begon ik haar voor het eerst echt te voelen. Dit was zo ontzettend bijzonder en gaf mij stukje bij beetje wat meer vertrouwen. Pas na de 20 weken echo, kon ik de angst wat meer loslaten. Ik voelde haar regelmatig bewegen en alles was goed met ons kindje. Als er nu iets misgaat, moet er wel heel iets geks gebeuren toch?
Door dat ik PCOS heb moest ik rond de 24 weken bloedlaten prikken op zwangerschap diabetes. Helaas werd vanaf hier de rust die ik eindelijk een beetje begon te voelen verstoord.. In deel 3 van mijn verhaal neem ik je mee in een onrustige zwangerschapsperiode.
Reactie plaatsen
Reacties