Even voorstellen, mijn naam is Madita, ik ben 31 jaar oud. Samen met mijn partner zijn we 2 augustus 2020 trotse ouders geworden van onze prachtige dochter Siënna Alicia. Zwanger worden was voor ons niet van zelfsprekend en we hebben dan ook een lange weg afgelegd om te komen waar we nu staan. Voor mijn verwerkingsproces ben ik alles van me af gaan schrijven. Ik schrijf over ons fertiliteit traject, de miskramen, de zwangerschap, de vroeggeboorten & PTSS/PPD die ik naar mijn bevalling gekregen heb. Hieronder kun je lezen over onze weg naar onze wonderbaby.
Na dat ik in 2017 gestopt was met anticonceptie kreeg ik uit mij zelf geen menstruatie. Hiervoor ben ik geregeld naar de huisarts gegaan om mijn zorgen hierover uit te spreken. Altijd heb ik gevoeld dat er iets niet klopte, elke keer werd ik weggewimpeld. Uiteindelijk ben ik in mei 2018 spontaan zwanger geraakt. Helaas is dit geëindigd in een spontane miskraam, mijn lichaam stoten het ingenestelde eitje af. Ik kreeg voor het eerst sinds maanden een heftige bloeding. We waren verdrietig, we wisten dat zoiets kon gebeuren, maar toch. Het enige positieve hieraan was dat ik in elk geval zwanger kon worden. Maanden verstreken en nog geen cyclus. De huisarts gaat pas iets doen als je ruim een jaar hormoon vrij bent en "bezig" bent om zwanger te worden. De arts wilde me daarom nog niet door verwijzen en eerst wat onderzoeken doen om dingen uitte sluiten. Zelf dacht ik PCOS te hebben, maar er kwam niks uit de onderzoeken. We moesten afwachten en als het naar een jaar nog niet gelukt was terugkomen. Weken ging voorbij tot het weer begon te knagen, er klopt gewoon echt iets niet. Ik voelde het, mijn gevoel heeft me nog nooit in de steek gelaten. Ik besloot dit weer een afspraak te maken, maar dit keer bij een vrouwelijke arts. In de hoop dit keer wel serieus genomen te worden. Deze vrouw bevestigde mijn gevoel gelijk, ik kreeg een doorverwijzing om naar de gynaecoloog te gaan, om me te laten onderzoeken. Als je hoog uit maar 1a 2x in het jaar menstrueert klopt er iets niet in je lichaam en hiernaar moet gekeken worden.
Inmiddels was het 2019; Bij de gynaecoloog werd er toch PCOS geconstateerd. Ergens heb ik dit altijd geweten, wat deed het ontzettend pijn toen het bevestigd werd. Waarom wordt er nooit gehoor aan je gevoel gegeven en word je niet gehoord? Het gevoel dat mijn lichaam me zo in de steek liet doet pijn, pijn die ik niet kan omschrijven. PCOS is gelukkig goed te behandelen met een hormoonbehandeling. Vanaf hier begon ons nachtmerrie.. De gedachtes dat ik niet op een natuurlijke manier zwanger kon worden was verschrikkelijk. Het idee dat ik hiervoor hormonen moet gaan slikken even min. Vragen spookte door mijn hoofd.
De week dat we het nieuws kregen was zwaar. We hadden ons deze week helemaal afgezonderd en veel gehuild. We snapte er niks van, iedereen is zo maar naar het stoppen van de pil en noem maar op zwanger en wij? Wij weer niet, nee bij ons moet het weer eens moeilijk gaan.
Na verschillende onderzoeken waaronder een eileider onderzoek. Mocht ik eindelijk beginnen met clomid, het was erg zoeken naar de juiste dosering waardoor er maanden voorbijgingen voor ik eindelijk een eisprong had en dit een cyclus. Mijn baarmoederslijmvlies bouwde niet echt op maar dit hoefde niet per se een probleem te zijn. Wel moesten we dit in de gaten houden. Wonder boven wonder was het met de juiste dosering meteen raak. We geloofde onze ogen niet toen we de positieve test in handen hadden. Het was 25 mei 2019 de dag dat we 3 jaar samen waren, dit was zo bijzonder. Wel was ik doodsbang, bang om dit kindje te verliezen. We droomde al van hoe we de kamer gingen inrichten en alles wat bij een baby hoort komt kijken. Toen we onderweg waren naar het ziekenhuis voor de eerste echo zei ik nog in de auto " let op het zal je zien zit het niet goed ofzo". Bij de echo was de gynaecoloog erg stil. Er was een mooi vruchtzakje te zien, maar ze twijfelde of ze het embryotje zag. Ik zie de grond onder mijn partner zijn voeten wegzakken, ergens heb ik het denk ik aangevoeld waardoor ik op dat moment emotieloos reageerde. Met het nieuws dat het twee kanten op kon gaan gingen we naar huis, over iets meer dan een week moesten we terugkomen. Helaas mocht het niet zo zijn en kwamen we er met de echo achter dat het niet voorlevens vatbaar is. Ik moest met pijn in mijn hart de zwangerschap afbreken. Ik snap op de dag van vandaag nog steeds niet dat erover het verdriet van een miskraam weinig overgepraat wordt. Ik denk dat dit een van de ergste momenten in mijn leven is geweest. Het kindje was zo welkom, we waren al zo aan het dromen over hoe het zal zijn als gezin. Waarom gaat toch alles zo mis? Bijna niemand wist van onze situatie, wat het vanaf dit moment extra zwaar maakte.
We kregen op dat moment de keuze om een pauze in te lassen of om door te gaan. We kozen voor het laatste, waarom? Omdat een pauze inlassen geen optie was voor mij. Ik heb geen cyclus van mijzelf en dat zal betekenen dat de tijd stil zou staan. We stopte onze emoties weg en begonnen opnieuw met de behandeling. Ik kreeg deze keer nieuwe medicijnen (letrazol) omdat dit minder bijwerkingen zou geven, dit betekende wel dat het weer zoeken was naar de juiste dosis. Uiteindelijk kwamen we er naar 3 pogingen achter dat dit medicijn niet meer hielp waardoor ik over gegaan ben op hormonen spuiten Gonal F en ovitrelle.. Elke maand werden de hormonen verhoogd omdat mijn lichaam er steeds minder goed op reageerde en de cyclussen steeds langer werden. Ondanks dat ik een eisprong kreeg van de medicijnen kwam er keer op keer geen menstruatie. Mijn baarmoederslijmvlies was elke keer te dun waardoor er zogezegd niks valt af te breken. Elke maand moest ik de teleurstellingen voelen, de zwangerschap testen bleven spierwit en mijn menstruatie bleef uit. Ik begon me steeds meer af te sluiten van de buiten wereld, opgesloten in mijzelf. Bij elke nieuwe zwangerschap aankondiging kon ik mij zelf minder goed bij elkaar rapen om positief te blijven. Maanden kropen voorbij, hormonen werden verhoogd een nieuw jaar brak aan. Zal dit dan eindelijk ons jaar worden? Het was bijna 4 februari de uitgerekende datum van ons "kindje". Ik heb geprobeerd het gevoel ver weg te stoppen, het verdriet van de miskraam begon steeds meer aan me te knagen. Ik had totaal geen vertrouwen meer in alles, ik moest die week een zwangerschapstest doen en keek hier zo tegen op. Ik kon het niet nog eens aan om weer een spier witte test in handen te krijgen..
Het was een rare week. Ik had rare heldere dromen en werd wakker met trek in bananen snoepjes? Heel gek want ik ben helemaal geen snoepkont. Naja wat snoep betreft. Die ochtend deed ik een zwangerschap test en wat denk je?! Met klap op de vuurpijl had ik op 4 februari 2020 een positieve zwangerschapstest in handen? Vol ongeloof staan we erna te kijken, we besefte het helemaal niet. Het is precies 9 maanden geleden dat ik zwanger was en nu weer <3 Blij waren we maar angstig tegelijk. Wat ging deze zwangerschap ons brengen?
In mijn volgende blog kun je lezen hoe ik mijn zwangerschap heb doorlopen. Kun je niet wachten? Dan kun je altijd een kijkje nemen op mijn instagram pagina, @madita.mikkers , om te zien hoe het nu met ons gaat.
Reactie plaatsen
Reacties