Het verhaal van Yara

En een voorbeeldige baby die uitgroeide tot een heerlijke eigenwijze peuter.
Boris was een jaar of 2 toen wij graag een tweede erbij zouden willen. Dus ik stopte met de pil en een paar maandjes later hield ik een positieve test in mijn handen. Dolgelukkig waren wij! Helaas was dat van korte duur, ik kreeg een bloeding en een dag voor Boris zijn 3e verjaardag kreeg ik een miskraam. Met verdriet in ons hart vierde we zijn verjaardag. Binnen een hele korte tijd bleek ik opnieuw zwanger te zijn.. En tijdens de eerste echo in juli bleek er geen hartslag te zijn.. Weer een intens verdriet wat ons diep in ons hart trof.

In de zomer gingen we op vakantie naar Oostenrijk. Even de batterijtjes opladen en vooral genieten van ons gezin! Begin September bleek ik opnieuw zwanger en op dat moment durfde ik gewoon bijna niet meer blij te zijn. We kregen een eerste echo en ja hoor een prachtig mensje inclusief hartslag te zien. Maar nog steeds was ik bang om blij te zijn, bang om te verliezen wat zo veilig in mijn buik leek te zitten. Bij de 12 weken echo zagen ze een verhoogde kans op het Edwards Syndroom, wat niet veel goeds beloofde.. Dus lieten we een NIPT test doen om meer duidelijkheid te krijgen. Weer was mijn moederhart gekwetst en was ik zo ontzettend bang om ons kindje te verliezen. De uitslag van de NIPT test duurde weken. En tegen de tijd dat ik bijna 20 weken zwanger was kreeg ik de uitslag. Alles was oké volgens de test, toen pas kon ik een beetje opgelucht "genieten" van de zwangerschap. Ondanks de vervelende (zacht uitgedrukt) kwalen die ik deze ronde had.. Het werken ging erg moeizaam en mijn lichaam liet het vaak afweten. Tot de 30 weken heb ik toch nog redelijk vol kunnen houden toen ging mijn lichaam compleet op de rem. Ik ging halve dagen werken maar zelfs dat was teveel. Mijn hoofd wilde wel maar mijn lichaam trok aan de handrem. Tijdens een controle bij de verloskundige op woensdag 15 maart 2017 had ik een verhoogde bloeddruk. Ik was dat weekend erg ziek geweest en had flinke griep gehad, dus ze zei dat het daaraan kon liggen en ik moest de volgende dag terug komen om weer te kijken hoe het met de bloeddruk ging.

Donderdag ging ik terug naar de verloskundige en de bloeddruk was alleen maar hoger geworden. Op dat moment stapte we in de achtbaan... Ik moest per direct naar het ziekenhuis voor een CTG scan, ik heb mijn man gebeld en die kwam vanuit zijn werk naar het ziekenhuis. Ik was zelf naar het ziekenhuis gereden want ik hoopte stiekem dat het wel mee zou vallen.

De uitslag van de scan kwam en ik moest blijven. Na nog wat testen bleek ik zwangerschapsvergiftiging te hebben en mocht ik niet meer naar huis. Mark is naar huis gegaan en heeft spulletjes gehaald. Hij moest het aan Boris (3) uitleggen dat mama komende nachtjes in het ziekenhuis moest logeren. Rust, dat was het magische woord. We kregen een groeiecho op vrijdag en daaruit bleek dat ons dochtertje te klein was. Er kwam regelmatig visite en er gingen een paar dagen van rusten voorbij.. Op zondagmiddag zaten we in het restaurantje van het ziekenhuis lekker te eten en kwamen er wat mensen op visite. Gezellig gekletst en gegeten en toen terug naar de kamer. Mark kwam 's avonds nog een keertje alleen terug zonder Boris. Die op en neer geslingerd werd van de ene oma naar de andere.. Zo makkelijk en lief. Wat kan je dan toch trots zijn! Zondagavond ging Mark naar huis en toen hij thuis was belde hij nog even. Daarna ging ik slapen, rond 23.00u werd ik wakker en dacht ik naar de wc te moeten. Ik stapte uit bed en ik verloor er ineens heel veel bloed. Ik liep snel naar wc trok aan de bel. De verpleegkundige kwam binnen en wilde me afschepen met een maandverbandje en een schone onderbroek maar ik wees haar naar het bloedspoor wat vanuit mijn bed tot aan de badkamer liep.. Waarna ze gelijk de CTG en gynaecoloog halen. Tijdens de CTG hoorde we gelukkig een hartslag wat een ontzettende opluchting was. De gynaecoloog kwam binnen en nam een kijkje waarna hij mij aankeek en vroeg of ik mijn man al gebeld had... Uhh nee..?! Dan ga dat maar doen want we gaan nú een keizersnede doen. Ik zei nog tegen hem dat dat niet kon want mijn kleintje was nog niet klaar! Maar geen tijd te verliezen. Om 23.25u belde ik Mark op en die is gelijk naar het ziekenhuis gekomen. In de tussentijd waren ze mij al aan het klaar maken voor de operatiekamer. Mark was er nog niet en ze brachten me naar de OK, ik was zo ontzettend bang! Bang om alleen ons dochtertje ter wereld te moeten brengen, bang om ons meisje te verliezen, bang voor wat komen ging. Net voor ik de operatiekamer binnen gereden werd kwam de beveiliger aanlopen met Mark. Zo blij dat hij op tijd was. Toen ging alles helemaal in een sneltrein vaart, ik kreeg een ruggenprik en zo snel als deze werkte gingen ze aan de slag...

Onze Yara werd geboren, maar ik hoorde nog geen gehuil... De 2 kinderartsen die al klaar stonden handelde gelijk en Mark bleef bij Yara. De daarop volgende minuten (of misschien waren het zelfs maar seconden) leken uren te duren tot ik haar hoorde huilen, godzijdank!! Tranen rolden over mijn wangen.. Bang, blij, opgelucht, onzeker.. Een rollercoaster van emoties.

Toen ze haar verzorgd hadden reden ze een couveuse naast het bed in de OK, met een ieniemienie meisje daarin met heel veel toeters en bellen! Yara werd naar de IC gebracht op de afdeling Neonatologie. Ik werd gehecht en werd naar de uitslaapkamer gebracht, ik werd overwelmd door alles wat er gebeurd was dus ging de zuster Mark halen. Daarna zijn we samen naar Yara gaan kijken.

Meisje, wat was je een klein popje!
Geboren met 32 weken en 6 dagen.
En een gewicht van 1430 gram.
In het ziekenhuis zeiden de zusters al snel dat jij een pittige dame was! En dat heb je ondertussen meer dan eens bewezen.
Zo heeft ze nog 4 weken in het ziekenhuis gelegen waar ze zich als een strijder doorheen sloeg! Wat een ontzettende stoere meid was je, en nog steeds!! ❤