06 oktober 2015:
Steeds het idee hebben te moeten plassen, niet het geval.. Bij opstaan toch wat verlies. Vruchtwater??
Heel voorzichtig pols ik bij een collega of zij dit ook wel eens heeft meegemaakt rond de 31 weken, bij haar was dit niet het geval.
In de middag heb ik sollicitatie gesprekken met gegadigden voor mijn zwangerschapsverlof. Ik weet al dat ik het lastig ga vinden om mijn klas los te laten.
Als ons lieve buufke 's avonds langs loopt en we zwaaien doe ik even de deur open om te kletsen.. Ze vindt m'n buik ineens laag zitten en ze ziet iets aan m'n neus (????)...
In de avond wat rozig verlies dus voor de zekerheid bel ik de verloskundige.. Ik krijg haar aan de lijn en ze verteld me dat het afscheiding is (sorry, not sorry) en dat het volkomen normaal is.. Met een gerust hart ga ik slapen..
07 oktober 2015:
02.50u: ik draai om in bed en verlies, naar mijn idee, een heleboel vruchtwater! Het kan niet, het is te vroeg! Ik loop naar de badkamer, was mezelf, trek alles schoon aan en ga weer naar bed!
03.20u: nogmaals veel vruchtwater (?) verlies! Ik spring uit bed, m'n vriend wordt wakker en vraagt "wat ben je nou verdomme allemaal aan het doen?" Uhhh volgens mij zijn m'n vliezen gebroken, ik ga even bellen!
Shit, ik krijg de verloskundige niet te pakken! 😔😅
Ik installeer mezelf op een handdoek op de bank en ga ondertussen m'n bevindingen onderzoeken op dr. Google. Ik typ "overlevingskansen 31 weken" en vind een schema waarin staat dat de overlevingskans vrij groot is.. Fijn.. Ik bel weer de verloskundige.. Hij blijft eindeloos over gaan maar er gebeurt niks... Wat moet ik nu doen? Hoe lang kan ik wachten? Straks moeten we gaan werken... Mijn onwetendheid is groot, het is tenslotte ons eerste kindje. Ik blijf bellen maar het blijft ongehoord...
Om 04.32u bel ik, met een bezwaard gevoel, toch maar het ziekenhuis.. Ze begrijpen niet waarom ik de verloskundige niet te pakken krijg maar ze vinden dat ik een tas met spullen moet pakken en die kant op moet komen!!
Terwijl ik m'n tas pak, die stond natuurlijk nog niet klaar en wat moet er in godsnaam allemaal in, slaapt vriendlief nog even verder.. Ondertussen verlies ik, als ik buk, nog meer vruchtwater.. Als ik vraag of meneer meegaat omdat we langs moeten komen zegt hij :"oh, moet ik mee dan?", "uhhh ja dat zou wel fijn zijn want als het gebroken vliezen zijn moet ik blijven!".. Bijna op de snelweg komen we er achter dat we geen portemonnees bij ons hebben en moeten we weer terug.. 😅
Och, och, hoezo onvoorbereid..
Reactie plaatsen
Reacties
Wat knap Ilse dat je dit deelt. 👊🏻👏🏼
Voor jullie een herbeleving van een heftige periode, voor anderen hoop ik een steun.